Ο Carrier συνέχισε να βελτιώνει τα συστήματα ψύξης του κατά τον 20ο αιώνα. Η πρόοδος στην τεχνολογία έδωσε τελικά το πιο βολικό κλιματιστικό στα τέλη της δεκαετίας του 1930, αν και παρέμεινε απρόσιτο για τους περισσότερους. Το ευρύ κοινό συχνά γνώρισε για πρώτη φορά τον κλιματισμό στους κινηματογράφους, οι οποίοι άρχισαν να χρησιμοποιούν ευρέως την τεχνολογία τη δεκαετία του 1930. Πριν από την ακμή του, η Carrier παρήγαγε ένα σύστημα για θέατρα που κόστιζε μεταξύ 10.000 και 50.000 δολαρίων. Ήταν ένα από τα λίγα πράγματα για τα οποία ξοδεύτηκαν οι ιδιοκτήτες κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης και τα θέατρα ήταν ένα από τα σπάνια μέρη όπου ο κόσμος μπορούσε να απολαύσει τον ψυχρό, τεχνητό αέρα.
Αν ο Carrier δεν έκανε το περιβάλλον των ανθρώπων πιο δροσερό, τα ποσοστά μέθης, διαζυγίων, βαρβαρότητας και δολοφονιών θα ήταν πολύ υψηλότερα. Τα ποσοστά παραγωγικότητας θα έπεφταν κατά 40% σε όλο τον κόσμο. Οι τοιχογραφίες του Μιχαήλ Άγγελου στην Καπέλα Σιξτίνα θα είχαν φθαρεί. Σπάνια βιβλία και χειρόγραφα θα κατέρρεαν. Η εξόρυξη για χρυσό, ασήμι και άλλα μέταλλα θα ήταν αδύνατη. Το μεγαλύτερο τηλεσκόπιο του κόσμου δεν θα λειτουργούσε. Και στη Silicon Valley, η βιομηχανία των υπολογιστών θα κατέρρεε.
Ο Carrier είχε γεννηθεί το 1876 σε μια παλιά οικογένεια της Νέας Αγγλίας και φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Cornell και μετά έπιασε δουλειά όπου φορούσε μια στολή θέρμανσης. Η έρευνα που παρήγαγε για την εταιρεία τους εξοικονόμησε 40.000 δολάρια το χρόνο και ο Carrier τέθηκε επικεφαλής ενός νέου τμήματος πειραματικής μηχανικής, όπου σχεδίασε το πρώτο του κλιματιστικό για το τυπογραφείο. Εκεί, γνώρισε τον Irvine Lyle, έναν πωλητή και τον μελλοντικό του συνεργάτη του στην Carrier Corp., μια εταιρεία που εμπορεύτηκε το κλιματιστικό στην Αμερική τη δεκαετία του 1950.